چند سال پیش که هنوز سربازهای آمریکا در عراق بودند رفته بودند کربلا. برگشتنی داشت از خاطرات کربلا می گفت که آنجا که بودیم هر جا را که نگاه می کردی آمریکایی ها بودند. آقا کی گفته این آمریکایی ها آدمای بدی هستند؟ ما یکبار آب نداشتیم رفتند برایمان آب آوردند. حتی یک بار کم مانده بود بیفتم، یک سرباز آمریکایی با مهربانی آمد و از آستین لباسم گرفت و مرا بلند کرد. حتی اینقدری شعور دارند که می فهمند مسلمانیم و نباید به ما که نامحرم هستیم دست بزنند. خندیدیم و گفتم اگر شعور داشت که وارد کشور عراق نمی شد و مردمش را بی گناه نمی کشت!
تقصیر خودش هم نبود چون عقلش به چشمش بود. این جور آدمها را به قول یکی از اساتید «...» می گویند. « ... » منظورم اسم همان پرنده است که تا چهارمتر از لانه اش دور می شود راه خانه اش را گم میکند. همانی که به جای ف ح ش هم استفاده می شود! حتی استادمان هم نتوانست اسمش را به زبان بیاورد و برای روشن شدن ماجرا روی تخته سیاه نوشت « ... »!
همین آدمهای «...» وقتی سال پیش اوباما سال نو را به فارسی تبریک گفت ذوق کرده بودند و می گفتند این اوباما خیلی بانمک است. بعد هم همین آدم ِ بانمک چند روز بعدش قوی ترین تحریم را امضا کرد که هیچ بانکی حق ِ معاملات ِ بانکی با ایران را نداشت. گفته بودند می خواهم با این فشار ِ جدید ِ تحریم، مردم ایران را به زانو دربیاورم.
تا انتخابات ریاست جمهوری هم چیزی نمانده است. همین آدمهای «...» همیشه در انتخابشان اشتباه زیاد می کنند. چون عقلشان به چشمشان است. یاد یک جک افتادم که « یارو عقلش به چشمش بوده میپرسه برای تقویت عقلم چی بخورم؟ میگن آب هویچ! »
